(English below)
Vredeskrachten over de hele wereld hebben onder de slogan “Leg uw wapens neer” campagne gevoerd voor een onmiddellijke stopzetting van alle vijandelijkheden en politieke onderhandelingen in de context van de Russische aanval op Oekraïne. Desondanks gaan de gevechten onverminderd door, waardoor vooral Oekraïense burgers worden getroffen en een grote golf van vluchtelingen op gang komt.
Long live friendship between nations!
In deze situatie hebben de NAVO en vele regeringen van de Europese Unie niets beters te doen dan de militarisering voort te zetten. Nog eens 7.000 NAVO-troepen worden permanent overgeplaatst naar Roemenië, Polen kondigt de stationering aan van meer Amerikaanse troepen aan zijn oostgrens, en de Bundeswehr blijft permanent gestationeerd in de Baltische republieken – mits zijn winteruitrusting wordt verbeterd. Bovendien begint een NAVO-manoeuvre in Slowakije en worden Duitse “Patriot”-raketeenheden in het land gestationeerd.
De voorzitter van de EU-Commissie, von der Leyen, kondigde haar voornemen aan om Oekraïne tot de EU toe te laten. Ook werd besloten onmiddellijk 450 miljoen euro uit de EU-begroting beschikbaar te stellen voor wapenleveranties aan Oekraïne. Bovendien heeft zelfs de Duitse regering, die met historische gronden geen wapens aan deze regio wilde leveren, geen remmingen meer om daar oorlogswapens te exporteren.
The 300th anniversary of Ukraine’s reunification with Russia. Our strength is in fraternal friendship!
De Duitse regering werd ook de eerste regering van een EU-staat die een onmiskenbaar signaal ten gunste van hoge bewapening afgaf, toen zij in een speciale zitting van de Bondsdag een “speciale begroting” voor herbewapening ten bedrage van 100 miljard euro goedkeurde. Hiermee wordt een verdere bewapeningsspiraal in gang gezet die niet alleen de BRD, maar zeker ook andere EU- en NAVO-landen zal treffen. Het gaat ook om “nuclear sharing”, waardoor het non-proliferatieverdrag op losse schroeven komt te staan. Dit verhoogt het oorlogsgevaar in Midden-Europa, dat reeds in de jaren tachtig als militair slagveld van het Oost-West-conflict werd aangewezen. Het feit dat dit slagveld tegenwoordig strategisch een paar honderd kilometer naar het oosten is gepland, maakt het er voor de bevolking van Midden-Europa niet beter op.
Terwijl aan de ene kant wordt besloten tot bewapening en herbewapening, ontbreekt aan de andere kant elk formaat van diplomatie en dialoogcontacten om de oorlog te beëindigen. Alleen de Franse president Macron heeft als voorzitter van de Raad van de EU telefoongesprekken gevoerd om ten minste een poging te doen tot een rode draad van gesprekken tussen de strijdende partijen. Andere contacten die gewoonlijk tussen staten bestaan onder bijeenkomsten van regeringsvertegenwoordigers, zijn in de aanloop naar het conflict zo grotendeels vernietigd dat er geen mogelijkheid meer is voor een verstandhouding. Zelfs partnerschappen met mensen en regio’s in Rusland zijn door het Westen onder sancties geplaatst. Hoe wil men daarmee een oorlog beëindigen? Het was alleen paus Franciscus die met een persoonlijk initiatief probeerde te bemiddelen in dergelijke contacten. Veelzeggend is dat het Loekasjenko was, die door westerse landen wordt bekritiseerd om zijn autoritaire binnenlandse beleid, die de eerste rechtstreekse dialoog tussen de strijdende partijen tot stand hielp brengen in Gomel, Wit-Rusland.
FIR blijft ervoor pleiten dat deze oorlog onmiddellijk moet ophouden. Er kan alleen een oplossing worden gevonden via onderhandelingen – zo mogelijk met inschakeling van de nog bestaande internationale dialoogstructuren van de OVSE.
Deze situatie onderstreept eens te meer in alle dramatiek:
Wie een de-escalatie van de situatie wil, moet terugkeren naar vertrouwenwekkende maatregelen (zoals het open sky akkoord), de principes van de NATO-Rusland Founding Act van 1997, en echte wapenbeperkings- en ontwapeningsverdragen die eenzijdig door de Verenigde Staten zijn opgezegd.
Geen militaire aanvallen tegen Oekraïne of anderzijds herbewapening van Oekraïne, maar diplomatie, een gemeenschappelijke veiligheidsarchitectuur en de herkenbare wil tot ontwapening zijn in deze situatie noodzakelijk.
De FIR heeft reeds enkele jaren geleden de eis van een nieuw beleid van détente (politieke ontspanning) gesteld. Het gaat om niets minder dan het herstel van de beginselen van het internationaal recht zoals die door de Verenigde Naties in 1945 zijn geformuleerd. Dit is actueler dan ooit. De vredeskrachten in alle Europese landen moeten zich hiervoor openlijk inzetten.
In this situation, NATO and many European Union governments have nothing more urgent to do than to push ahead with militarization. Another 7,000 NATO troops are being permanently transferred to Romania, Poland announces the stationing of more American troops on its eastern border, and the Bundeswehr is to remain permanently stationed in the Baltic republics – if its winter equipment is improved. In addition, a NATO maneuver begins in Slovakia and German “Patriot” missile units are to be stationed in the country.
EU Commission President von der Leyen announced her intention to admit Ukraine to the EU. It was also decided to immediately make €450 million available from the EU budget for arms deliveries to Ukraine. In addition, even the German government, which with historical justification did not want to supply weapons to this region, no longer has any inhibitions about exporting weapons of war there.
The German government also became the first government of an EU state to send an unmistakable signal in favor of high armament when, in a special session of the Bundestag, it approved a “special budget” for rearmament amounting to 100 billion euros. This sets in motion a further spiral of rearmament that will affect not only the FRG but certainly other EU and NATO countries as well. It also involves “nuclear sharing”, which would call into question the Nuclear Non-Proliferation Treaty. This increases the danger of war in Central Europe, which was already earmarked as a military battlefield of the East-West conflict in the 1980s. The fact that today this battlefield is strategically planned a few hundred kilometers to the east does not make it any better for the people of Central Europe.
While on one side, it is decided to arm and rearm, on the other side, there is a lack of any format of diplomacy and dialogue contacts to end the war. Only French President Macron, as EU Council President, made phone calls to at least attempt a thread of talks between the warring parties. Other contacts that usually exist between states below meetings of government representatives have been so largely destroyed in the run-up to the conflict that there is no longer any possibility of an understanding. Even partnerships with people and regions in Russia are placed under sanctions by the West. How does one want to end a war with that? It was Pope Francis alone who tried to mediate such contacts with a personal initiative. Significantly, it was Lukashenko, criticized by Western countries for his authoritarian domestic policies, who helped to bring about the first direct dialogue between the warring parties in Gomel, Belarus.FIR continues to advocate that this war must stop immediately. There can be a solution only on the negotiation way – if possible under inclusion of the still existing international dialogue structures of the OSCE.
This situation underlines once again in all drama:
Anyone who wants a de-escalation of the situation must return to confidence-building measures (such as the open sky agreement), the principles of the 1997 NATO-Russia Founding Act, and genuine arms limitation and disarmament treaties that have been unilaterally terminated by the United States.
Not military strikes against Ukraine or on the other hand rearmament of Ukraine, but diplomacy, a common security architecture and the recognizable will for disarmament are necessary in this situation.
The FIR raised already several years ago the demand for a new policy of détente. It is about nothing less than the restoration of the principles of international law as formulated by the United Nations in 1945. This is more topical than ever. The peace forces in all European countries must publicly stand up for this.