Skip to main content

Toespraak Kerst Huisman

By 1 juli 2024Laatste nieuws

Op zondag 30 juni 2024 vond de maandelijkse demonstratie georganiseerd door Platform voor Vrede en Solidariteit, deze keer bij het Centraal Station in Amsterdam.
Een van de sprekers tijdens de demonstratie was Kerst Huisman, historicus en oud-journalist. We publiceren nu zijn toespraak:

Begin deze maand was de herdenking van de invasie in Normandië, 80 jaar geleden.
Indrukwekkend toen. Jonge kerels, met een heel leven nog voor zich, die vanuit zee
de rots bestormden waarop Duitse mitrailleurs stonden die dood en verderf zaaiden
op het strand. Ik heb bij die rots gestaan en ik heb gedacht aan die jongens, die met
de naam van hun vriendin of moeder op de lippen daar stierven.
Maar in tegenstelling tot een heleboel van die Nederlandse Normandiëgangers ben
ik ook in Wolgograd geweest. En ik ben daar in die stad, die een paar dagen per jaar
weer de oude heldennaam Stalingrad mag dragen, in dat mausoleum op de heuvel
Mamayev Koergan geweest, met die werkelijk eindeloze zee van namen op de
muren. Namen van jonge kerels, maar ook heel veel jonge meiden, in de geknakte
bloei van hun jonge leven. Anderhalf jaar eerder dan die invasie. En buiten heb ik
ook bij dat enorme beeld gestaan. “De moeder van het vaderland roept”. En ik ben,
bestormd door gedachten en emoties, lange tijd stil geweest.
In mijn tientallen jaren journalistieke dagbladervaring, waaronder ook
vakbondservaring in de Nederlandse Vereniging van Journalisten, heb ik heel veel
over de mediawereld geleerd. Ik begon bij de Friese Koerier, een niet meer bestaand
klein dagblad, ooit door Amsterdamse intellectuelen betiteld als “de witte raaf onder
de gekleurde persorganen”.
Eén citaat van hoofdredacteur Fedde Schurer, christenpacifist en vooraanstaand
atoombomtegenstander in de PvdA. Zo’n kolonelbuskruitlegerpredikant had het in
een briesende toespraak gehad over “de dreigende Russische beer”.
Schurer schreef: “Maar Rusland is geen beer, maar een groot, door God geschapen
volk, met duizend maal meer zielen als de stad Niniveh, waarop Jona destijds zo
verhit was”. Nog steeds een ijzersterke klassieker.
Kom daar nu nog maar eens om. Ik hoef hier, in de stad van de Februaristaking, toch
hopelijk niemand meer iets te vertellen over de perverse invloed van de dominante
media. Weinig idealen meer, angstvallig binnen de mainstream, maar vooral macht
en beïnvloeding, vaak uit naam van anderen.
Nederlandse kranten, allemaal eigendom van enkele Belgische oligarchen, en de
tentakels tot in de Anglo-Amerikaanse financiële en militaire geheime dienstwereld.
En denk ook even aan de gruwelijke rol, die de BBC en het Britse blad the Guardian
hebben gespeeld om de werkelijke journalist Julian Assange – nu goddank als vrij
man in Australië eindelijk terug bij zijn vrouw en hun twee jongens – zoveel jaren
achter de tralies te houden.
Een voorbeeld van door een journalist meegekakelde propaganda. Eric Vrijsen (van
Elseviers Weekblad en het Belgische blad Knack), had vorig jaar een vraaggesprek
met Annalena Bärbock en Wopke Hoekstra, de Duitse en Nederlandse ministers van
buitenlandse zaken. Eensgezind gingen ze alle drie van dik hout.
Vrijsen begon zelf met “de duizenden ontvoerde kinderen in de Donbas”. Geen enkel
benul van de mogelijkheid, dat de Russen die kinderen het leven hebben gered door
ze uit het geweld weg te halen. Omdat een in dit verband totaal incompetent
gerechtshof dat vond? Hadden ze die kinderen daar dan maar moeten laten zitten,
terwijl de Oekraïense granaten insloegen in stadsparken en burgerwijken?
Wopke en Annalena zwamden er vervolgens lustig op los. Annalena: “Poetin wil
Oekraïne vermorzelen, de kinderen elimineren en de bevolking uitroeien”. Annalena

(1973) is de kleindochter van Waldemar Bärbock, overleden 2016, een nazi en een
fanatieke Wehrmachtsofficier onder Hitler. Kameraden van opa Waldemar zijn
destijds nog vrolijk in Oekraïne aan het uitroeien geweest. Het ravijn Baby Jar in
Kyef, waar meer dan 100.000 vermoorde mensen liggen, herinnert daaraan. Er loopt
een belangrijke stadsboulevard heen, die sinds een paar jaar de naam draagt van
een van die massamoordenaars van toen: Stepan Bandera. Ik denk dat bij Annelena
thuis in Hannover ook wel over de avonturen van opa Waldemar is gesproken, in
verhullende zin natuurlijk, want je wilt je ouwe opa niet voor zijn kop stoten.
En Wopke…. Te onbenullig.
Ik moet het nog wel hebben over Joris Voorhoeve, nu 78. Maandag verscheen een
interview met hem in de Telegraaf. Verslaggever Wierd Duk stelt wel kritische vragen,
maar Joris wimpelt alles weg, in gezwollen taal over het “geven van je leven voor de
vrijheid”. Net alsof dat aan de orde zou zijn, in dat land met een aan de bevolking
opgedrongen boevenregiem dat teveel hakenkruisen in de publieke ruimte toelaat en
met dodenlijsten voor vreedzame politieke tegenstanders werkt.
En dan spreekt Joris gewichtig en ik citeer: “Oekraïne, dat afgrijselijke ervaringen
heeft met onderdrukking door Moskou, met name door de holodomoor, de
doelbewuste uithongering door Stalin, die minstens vijf miljoen doden heeft gekost”.
Het is gewoon krankjorum dat de verschrikkelijke gebeurtenissen van 1931-33, in
grote delen van de Sovjet-Unie, ook in hele grote regio’s ver buiten Oekraïne, kunnen
worden gezien als een doelbewuste uitroeiing van speciaal Oekraïners.
Hongersnoden waren daar meer dan een keer tussen 1917 en 1933. Die ontstonden
omdat de oogsten mislukten vanwege slecht weer. Een serieuze vraag is, in hoeverre
die hongersnoden uit de jaren twintig en speciaal die ene van 31-33, niet sterk
werden verergerd door bemoeienissen van buiten de Sovjet-Unie, denk aan de
interventies van 1917 tot 1924. Want het officiële Westen zag de jonge Sovjetstaat
als een besmette melaatse paria, die ze het allerliefst zouden hebben doodgetrapt.
Het verband is er. De verwoesting en ontregeling als gevolg van die westerse
agressie waren enorm. Dat moet eens goed uitgezocht worden, in plaats van
klakkeloos af te gaan op fanatiek in één vijandig oorlogskamp staande lui als Timothy
Snyder en Robert Conquest. Een mooi begin is al gemaakt door Grover Furr en Mark
Taugar. Maar iedereen met speurzin en inzicht kan meedoen. Wat let ons?
Het idee van de zogenaamde “holodomoor” ontstond na 1945 in kringen van de
naar Amerika gevluchte nazi’s uit Oekraïne, met tonnen boter op hun koppen,
vermengd met hectoliters bloed van vermoorde joden, Polen, gevangen genomen
Sovjetsoldaten en communisten, maar die wel van de Amerikanen mochten
meevechten in een anti-Sovjet guerilla in hun land van herkomst. De Canadese
onderzoeker Douglas Tottle heeft dat aangetoond in zijn boek Fraude, honger en
fascisme. Lieden die wellustig in dat frauduleuze verhaal meegaan, horen thuis in de
hoek van de domoor zonder holo.
Ik weet dat het aantal landen dat die “holodomoor” als genocide heeft erkend,
ongeveer net zo groot is als het aantal EU-leden. Maar een veel groter deel van de
wereld wil er niks van weten. Het is natuurlijk niet toevallig dat de erkenners van die
“holodomoor” dezelfde zijn, die zo graag Oekraïne willen verdedigen tot de laatste
Oekraïner. En misschien zo langzamerhand ook wel tot de laatste Europeaan.

Ik moet eindigen. Slawa is een mooi Russisch en Oekraïens woord, dat glorie, roem
en eer betekent. Het is in bepaalde naar oorlog hakende kringen vaak gewoonte, een
verhaal te besluiten met de kreet: Slava en daar Oekraïne achteraan. Dat doe ik
bepaald niet. Maar ik wil hier besluiten met één Russische zin met vertaling: Слава
миру с Россией: Glorie voor vrede met Rusland.