Op 23 april 2022 stond in de krant Rizospastis, het orgaan van de Communistische Partij van
Griekenland, een artikel van de Internationale Afdeling van de CC KKE; Over de imperialistische oorlog in Oekraïne en de houding van de CPRF;
Het artikel beoordeelt de acties van de CPRF in verband met de speciale operatie die Rusland in Oekraïne uitvoert en de partij openlijk beschuldigt van een pro-regering, d.w.z. pro-imperialistische
positie. We zijn het absoluut niet eens met deze utilitaire beoordeling.
De kern van het artikel is dat naar de mening van de Griekse kameraden, wat er in Oekraïne
plaatsvindt een imperialistische oorlog is in het belang van de Russische bourgeoisie, en daarom, door de speciale operatie te ondersteunen, pleit de CPRF voor een beleid dat " in lijn met de regerende partij Verenigd Rusland en president V. Poetin.”
Door het “imperialistische” karakter van deze oorlog te benadrukken, gaan de Griekse kameraden uit
van Lenins bekende stelling: “Een strijd voor markten en voor vrijheid om het buitenland te
plunderen, een streven om de revolutionaire beweging van het proletariaat en democratie in de
individuele landen, een verlangen om de proletariërs van alle landen te misleiden, te verdelen en af te slachten door de loonslaven van de ene natie tegen die van een andere op te zetten, ten gunste van de bourgeoisie; dit zijn de enige echte inhoud en betekenis van de oorlog.” De kameraden vermeldden echter niet dat deze verklaring in Lenins werk War.1914-1918 staat. Het verwijst
specifiek naar de Eerste Wereldoorlog, die inderdaad een puur imperialistische veroveringsoorlog
was. Maar afgezien van dogma’s, moeten we toegeven dat elke oorlog zijn eigen specifieke
kenmerken heeft.
De taak van de marxist bij het bepalen van iemands positie met betrekking tot de oorlog is om het karakter ervan te bepalen. Want naast imperialistische oorlogen zijn er nationale bevrijdings- en antifascistische oorlogen die wijdverbreid zijn geworden in het midden van de 20e eeuw, toen het fascisme en het nazisme opkwamen als politieke fenomenen en de nationale bevrijdingsstrijd intensiveerde onder de invloed van de Oktoberrevolutie.
Wat leidde de CPRF bij het bepalen van zijn standpunt.
Bij het uitwerken van haar politieke standpunt over de uitvoering van de speciale operatie
analyseerde de partij de concrete historische omstandigheden die objectief tot de crisis in Oekraïne hebben geleid.
Vóór de Oktoberrevolutie in Rusland was Oekraïne, dat deel uitmaakte van het Russische rijk, een typisch agrarisch land. Om haar industrie te versterken, werden zes industriële gebieden van de RSFSR in het oosten en zuiden, die nooit deel uitmaakten van Oekraïne, opgenomen in Oekraïne.
Onder hen waren de oblasten Donetsk en Lugansk. In 1939 werd Galicië (West-Oekraïne), voorheen onderdeel van Polen, toegevoegd aan Oekraïne. Het huidige grondgebied van Oekraïne is dus het resultaat van het onderdeel worden van de USSR. Het is ”aan elkaar genaaid” van ongelijksoortige stukken van Galicië (Lvov), die onder zware invloed stonden van Polen, Oostenrijk en Hongarije, tot Oost-Oekraïne, dat naar Rusland trok.
De industrie van het socialistische Oekraïne bloeide op. Toegevoegd aan de productie van metaal en steenkool waren luchtvaart en raketten, petrochemie en energieopwekking (4 kerncentrales) en defensie. Het was als onderdeel van de USSR dat Oekraïne niet alleen het grootste deel van zijn huidige grondgebied verkreeg, maar ook zijn economisch potentieel om een van de top tien Europese economieën te worden.
De ontbinding van de Sovjet-Unie in december 1991 vernietigde tegelijkertijd de eeuwenoude
economische integratie van Oekraïne en Rusland en verbrak alle economische, politieke en culturele banden.
Tegenwoordig is het een van de armste landen van Europa. De verwerkende industrie, met
uitzondering van de metallurgie, is praktisch vernietigd. De economie van Oekraïne blijft overeind dankzij westerse leningen en overmakingen van mensen die naar Europa en Rusland zijn vertrokken op zoek naar een of andere baan. De levensstandaard kelderde en de emigratie schoot omhoog. Ongeveer 10 miljoen mensen (van de 45 miljoen) zijn vertrokken, de hoogst gekwalificeerde specialisten.
Oekraïne kent enkele van de hoogste niveaus van corruptie en sociale differentiatie. Het land staat op de rand van een nationale catastrofe.
De staatsgreep in Kiev als basis voor het aanwakkeren van conflicten
In februari 2014 vond met directe hulp van de VS en andere NAVO-landen een staatsgreep plaats in Oekraïne. De legitieme regering werd omvergeworpen. Neonazi’s kwamen aan de macht. Vervolgens gaven de VS publiekelijk toe dat het ongeveer 5 miljard dollar had geïnvesteerd in de voorbereiding van de verandering van het regime in het land en in “de ontwikkeling van de democratie”. Onnodig te zeggen dat niemand zomaar zo’n gigantisch bedrag zou uitgeven.
Als gevolg van de staatsgreep van de regering werd de macht gegrepen door mensen uit West-
Oekraïne, uit Galicië, waar van oudsher extreem-nationalistische, antisemitische, anti-Poolse,
Russofobe en anti-communistische sentimenten sterk waren.
Gedwongen assimilatie van de Russisch sprekende bevolking begon. Een verbod op de Russische taal en het besluit om het schoolonderwijs over te zetten van het Russisch naar het Oekraïens stuitte op krachtig verzet in de regio’s Donetsk en Lugansk. Mensen kwamen in de armen.
In het nationale referendum van 11 mei 2014 stemde 87% van de burgers voor onafhankelijkheid. Zo werden de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk gevormd op initiatief van de volksmassa’s, en niet op aanwijzing van het Kremlin.
Na verschillende mislukte pogingen om DPR/LPR te grijpen, namen de nazi’s in Kiev hun toevlucht tot terreur. Tijdens acht jaar van voortdurende bombardementen door zware artillerie werden bijna 14.000 burgers gedood en tienduizenden verminkt. De infrastructuur werd zwaar beschadigd.
Gedurende de lange acht jaar hebben de Europese landen en de VS de genocide op het Russische volk in Donbass met extreme gelijkmoedigheid bekeken, waarmee ze de acties van het Kiev-regime effectief rechtvaardigden.
Tegenwoordig vertonen de EU en de VS ongehoorde hypocrisie bij het beschrijven van het lijden van mensen tijdens gevechten, maar negeren ze het feit dat het gebruik van burgers als menselijk schild de standaardpraktijk is geworden van degenen die zij ”vrijheidsstrijders”; noemen.
Ontwikkeling van neonazisme in Oekraïne
Onze kameraden noemen de situatie in Oekraïne slechts schoorvoetend het gevaar van zijn
fascinatie. En toch is een van de belangrijkste doelen van de Russische militaire operatie in dat land
de denazificatie ervan. Zelfs Amerikaanse congres mensen en speciale diensten geven toe dat
Oekraïne het centrum van het internationale neonazisme is geworden.
Hier zijn slechts enkele feiten. Na Hitlers invasie van de USSR liepen, zoals we hierboven hebben opgemerkt, extreme nationalistische, antisemitische, russofobe en anticommunistische sentimenten hoog op in West-Oekraïne. SS-divisies die daar werden gevormd, vochten tegen het Rode Leger.
Lokale nationalisten, onder leiding van Stepan Bandera, een fervente Hitler-fan, begonnen met het uitroeien van Joden. In Oekraïne slachtten Banderaites ongeveer 1,5 miljoen Joden af, een vierde van alle Holocaustslachtoffers. Tijdens het “Volyn-bloedbad” in 1944 in West-Oekraïne werden ongeveer 100.000 Polen afgeslacht. Banderaieten doodden partizanen en verbrandden levend burgers in honderden Wit-Russische dorpen.
Na de oorlog voerden anti communistische en anti-Sovjet-rebellen in West-Oekraïne, gesteund door de VS en Groot-Brittannië, tussen 1945 en 1953 terreur uit tegen burgers. In die jaren doodden Banderaites ongeveer 50.000 burgers. De afstammelingen en opvolgers van deze misdadigers kwamen na de coup van 2014 aan de macht. De traditie van anti-Poolse, antisemitische en anti- Russische terreur is erg sterk onder de neonazi’s die Oekraïne tegenwoordig praktisch besturen.
Nazi-ideologie wordt ingeprent in Oekraïne. Oekraïense fascisten die tijdens de Tweede
Wereldoorlog wreedheden hebben georganiseerd en begaan, zijn officieel uitgeroepen tot nationale helden. Hun symbolen zijn overgenomen door de staat. Elk jaar worden er marsen gehouden ter ere van fascistische criminelen. Straten en pleinen worden naar hen vernoemd. De Communistische Partij van Oekraïne is ondergronds gedreven. Intimidatie en moorden op politici en journalisten zijn aan de orde van de dag. Monumenten voor Lenin en alles wat doet denken aan het leven in de USSR worden vernietigd.
Vandaag vormen Banderaites, net als de SD-stormtroepen in Duitsland, de stoot brigade van Big Business. Ze controleren elke beweging van de regering en chanteren deze voortdurend met de dreiging van een staatsgreep.
De aard van de huidige Oekraïense staat is de alliantie van het grootkapitaal en de
overheidsbureaucratie, gesteund door fascistische elementen onder totale politieke en financiële controle van de VS.
De oorzaken en het karakter van de speciale militaire operatie
In termen van de marxistische theorie kan het militaire conflict in Oekraïne niet worden omschreven als een imperialistische oorlog, zoals onze kameraden zouden beweren. Het is in wezen een nationale bevrijdingsoorlog van het volk van Donbass. Vanuit Ruslands oogpunt is het een strijd tegen een externe bedreiging van de nationale veiligheid en tegen het fascisme.
Het is geen geheim dat de Donbass-militie niet in staat was weerstand te bieden aan de vele
duizenden buitenlandse gewapende Oekraïense strijdkrachten. Een nederlaag van de milities zou hebben geleid tot de vernietiging van de Russisch sprekende bevolking, waarvan een groot deel staatsburgers van Rusland. Volgens de grondwet van de RF heeft Rusland legitieme maatregelen genomen om zijn burgers te beschermen en zijn nationale veiligheid te waarborgen, omdat het niet op andere manieren had gekund.
Met steun van de VS en de EU saboteert Kiev bewust het onderhandelingsproces in het kader van de Minsk-akkoorden.
Op dat moment had Oekraïne 150.000 militairen en nazi-bataljons in Donbass geconcentreerd. Kiev, met steun van de VS, stond op het punt om met militaire middelen de controle over Donbass terug te krijgen.
Met de zegen van zijn Amerikaanse opdrachtgevers bereidde Oekraïne zich voor op een militaire operatie om begin maart van dit jaar Donbass en vervolgens de Krim in te nemen. Er is een solide hoeveelheid bewijs om het bestaan van deze plannen te bevestigen.
Het Banderaitische regime bereidt zich al acht jaar voor op deze oorlog. Militairen werden
onderworpen aan meedogenloze ideologie Ik hersenspoeling in de geest van roekeloze Russofobie.
Er werden machtige bolwerken gecreëerd en het leger werd voorzien van de nieuwste wapens.
In overeenstemming met zijn imperialistische geopolitieke doelen, trokken de VS Oekraïne geleidelijk naar de sfeer van zijn militaire belangen, waardoor het land een NAVO-speerpunt werd dat vastbesloten was om Rusland te bestrijden ”tot de laatste Oekraïense soldaat”.
Al in december 2021 deed Rusland een voorstel aan de VS om besprekingen te houden over niet- uitbreiding van de NAVO naar het oosten. De Amerikanen ontweken het geven van een direct antwoord. Dus in januari 2022 waarschuwde Rusland dat het in deze situatie aanvullende
maatregelen zou moeten nemen om zijn nationale veiligheid te beschermen.
Tegelijkertijd was er sprake van het inzetten van Amerikaanse tactische kernwapens in Oekraïne. Oekraïne, dat vier kerncentrales heeft en een aanzienlijk wetenschappelijk-technisch potentieel, is begonnen met de voorbereidingen voor het maken van een eigen kernwapen.
Onder het beschermheerschap van het Pentagon heeft Oekraïne meer dan 30 laboratoria opgezet om bacteriologische wapens te ontwikkelen. Er zijn documenten die bewijzen dat deze laboratoria met bijzonder gevaarlijke bacteriën van dodelijke ziekten werkten en methoden onderzochten om ze te verspreiden onder mensen van verschillende rassen.
Dit alles vormt niet alleen een bedreiging voor Rusland, maar voor de hele mensheid.
Er wordt beweerd dat dit allemaal gaat over inter-imperialistische tegenstellingen of de strijd om
markten en ondergrondse hulpbronnen. Het onvermogen om de nationale component van
klassenkwesties en de klassencomponent in nationale kwesties te zien, leidt naar het terrein van dogmatisme.
Belang van de Russische oligarchie in Oekraïne of het ontbreken daarvan?
Om te bewijzen dat de oorlog wordt gevoerd in het belang van de Russische bourgeoisie, om de natuurlijke hulpbronnen en het industriële potentieel van Oekraïne te grijpen, halen onze kameraden Lenins woorden over de aard van oorlogen uit hun historische context.
De bewering dat het Russische leiderschap zich voorbereidde om Oekraïne van tevoren in te nemen, is echter in tegenspraak met de feiten.
Vanaf het begin steunde de Russische leiding het idee van een referendum over de vorming van de Donbass-volksrepublieken niet.
Na de Minsk-2-akkoorden ging Rusland er a priori van uit dat Donbass deel zou blijven uitmaken van Oekraïne, zij het met een zekere mate van autonomie.
Tot het begin van de militaire operatie drong de Russische leiding aan op naleving van Minsk-2, dat Donbass als onderdeel van Oekraïne zou verlaten.
Dus waar is de voorbereiding op de imperialistische inbeslagname?
Sinds 1991 waren Oekraïne, zijn industrie en hulpbronnen het voorwerp van superuitbuiting door
monopolies van de VS en de EU. De Russische oligarchie nam niet deel aan ”de taart verdelen”, wat in de sfeer van westerse belangen lag.
Bovendien was de Russische oligarchie tegen de militaire operatie in Oekraïne. Het streefde ernaar om geïntegreerd te worden in de wereldoligarchie en stond al onder enorme druk van het Westen, dat er bij het op aandrong om druk uit te oefenen op de regering om haar ertoe te brengen de pro-westerse oriëntatie van Rusland te behouden.
Bovendien hebben de Russische oligarchen flink geleden onder de Russische militaire operatie in Oekraïne. Ze kregen sancties opgelegd en zien dat hun paleizen en jachten van hen worden
weggenomen en dat hun bankrekeningen worden bevroren.
We hebben niet de minste sympathie voor degenen die Rusland al drie decennia plunderen en nu van hun buit worden beroofd. We willen alleen maar benadrukken dat de Russische oligarchie niet alleen niet geïnteresseerd was in de militaire operatie, maar eronder heeft geleden. Door te weigeren deze operatie te steunen, heeft het grote bedrijfsleven niet alleen zijn eigendom en geld verloren, maar ook zijn invloed binnen de Russische heersende elite.
Merk op welke klassenstrijdkrachten de felste tegenstanders waren van de Russische militaire
operatie in Oekraïne. Dit waren vooral het grote monopoliekapitaal, zijn politieke
vertegenwoordigers in het liberale milieu en hun ”creatieve” lakeien onder de zogenaamde
intelligentsia.
Natuurlijk erkennen we het bestaan van inter-imperialistische tegenstellingen. De wens van
imperialistische roofdieren om de natuurlijke en energiebronnen van andere landen te grijpen.
Rusland is het slachtoffer van de plannen van het Westen om van ons land een bron van goedkope grondstoffen te maken. Wij verzetten ons al tientallen jaren tegen deze plannen. Maar we geloven niet dat Rusland, ondanks alle gebreken van zijn huidige politieke systeem, gebaseerd op de macht van het grootkapitaal, van de ene op de andere dag zo’n roofdier is geworden. De strijd in Oekraïne heeft een fundamenteel ander karakter dat dogma’s tart.
De positie van de CPRF
De CPRF was de eerste die de aard definieerde van het regime dat de macht greep in Oekraïne tijdens de Maidan-protesten in 2014. Sindsdien zijn alle activiteiten van de partij gebaseerd op de klassenessentie van de lopende politieke processen.
We zijn altijd kritisch geweest over het externe beleid van de Russische leiders, dat in feite de
belangen negeerde van de volkeren die tot voor kort deel uitmaakten van de enkele Sovjetstaat.
Degenen die onze acties aandachtig volgen (en we gingen ervan uit dat de Griekse kameraden
grondig mensen met onze documenten) zullen weten dat het de CPRF was die sinds 2014 consequent heeft opgeroepen tot de erkenning van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk. Geen enkele andere politieke partij in Rusland heeft zoveel gedaan om de bevolking van Donbass te steunen.
Vanaf het begin hebben we de terugkeer van Donbass naar Rusland gesteund. Het is niet de CPRF die “de lijn volgt van de regerende partij Verenigd Rusland en president Poetin”, maar zij moet, onder druk van historische imperatieven, de route volgen die de CPRF al drie decennia bepleit.
Is het in deze situatie eerlijk om te zeggen dat we bijna blindelings het beleid van Poetin in Oekraïne steunen?
De Russische communisten nemen het meest actief deel aan de bescherming van de LPR/DPR.
Honderden leden van de communistische partij vechten tegen de nazi’s als leden van de
strijdkrachten van deze republieken. Tientallen communisten zijn in deze strijd omgekomen. De CPRF heeft de afgelopen acht jaar 93 konvooien met 13.000 ton humanitaire hulp naar deze republieken gestuurd en duizenden kinderen opgevangen die naar Rusland kwamen voor rust en medische
behandeling.
De afgelopen jaren heeft de CPRF er bij de Russische leiders op aangedrongen de onafhankelijkheid van Donbass te erkennen.
Eerlijk gezegd zijn we niet blij onze Griekse kameraden met een vleugje minachting te horen spreken over de ”zogenaamde volksrepublieken”; van Donbass, omdat dit precies de volksrepublieken zijn die zijn ontstaan als gevolg van de uitgesproken wil van het volk.
De burgers van LPR/DPR hebben hen verdedigd ten koste van duizenden burgers en militairen
gedurende de acht grimmige jaren van verzet tegen de sluipende agressie van Banderaite nazi’s.
Het is van groot belang dat de strijd tegen de Banderaieten niet alleen het Russische leger is, maar ook de militie-eenheden van Donbass zelf, waaronder communisten en mijnwerkers een grote laag vormen.
Waar zie je ”bescherming van de belangen van de oligarchie”? Verdedigen onze kameraden die hun leven dagelijks aan levensgevaar blootstellen ook de belangen van de Russische oligarchen? Of verdedigen ze de belangen van gewone mensen die het slachtoffer zijn geworden van de neonazi’s die de macht hebben gegrepen in Oekraïne?
Men moet zeer terughoudend zijn om de werkelijke stand van zaken te zien om te beweren dat de CPRF handelt in overeenstemming met de heersende groep.
De toonhoogte van de politieke klassenstrijd in Rusland is even hoog als altijd. De vervolging van communisten en partijaanhangers, zelfs na het begin van de militaire operatie in Oekraïne, toont aan dat er geen klassenharmonie is tussen de CPRF en de huidige heersende elite. Er zijn vele voorbeelden te noemen van onze kameraden die onderworpen werden aan repressie. Onze reactie op de vervolging van onze kameraden is krachtig.
Evenzo zijn we felle critici van het sociaal-economische beleid van de regering. Geen enkele andere partij in Rusland kan beweren een actievere criticus van de autoriteiten te zijn geweest.
Gedurende de dertig jaar sinds de anticommunistische coup van 1991 hebben we ruimschoots bewijs geleverd van onze resolute strijd tegen de heersende elite. Daarom geniet onze partij zo’n brede steun van de massa.
Bij de verkiezingen voor de Staatsdoema van september 2021 behaalde de CPRF bijna 19% van de stemmen. En dit ondanks de goed geoliede en al lang bestaande machine van stemfraude. We zijn ervan overtuigd dat het werkelijke niveau van steun van de bevolking aanzienlijk hoger is. Dit komt omdat we, in de geest van het marxisme-leninisme, de interesses en de stemming van de mensen proberen te bestuderen. Overigens heeft de CPRF, door de Russische speciale operatie in Oekraïne te steunen, de wil van de overgrote meerderheid van de Russische burgers uitgedrukt.
Wat betreft beweringen over ”verkering| nationalistische benaderingen en nationalistische
krachten”, zijn we trots om te verklaren dat de CPRF de leidende patriottische linkse kracht in
Rusland is.
Wij beschouwen het als onze internationalistische plicht om de belangen te beschermen van het Russische volk en de andere volkeren die eeuwenlang samen met de Russen hebben geleefd, vooral de Oekraïners en de Wit-Russen. Het ontkennen van de historische betekenis van “de Russische wereld” of de Russische beschaving is naar onze mening even absurd als het ontkennen van de grote betekenis van de oude Griekse beschaving. Toen Manolis Glezos de nazi-vlag op de Akropolis neerhaalde, liet hij zich niet alleen leiden door klassenbelangen, maar ook door de nationale trots van de Grieken die een resolute strijd tegen de Duitse bezetting waren begonnen.
Houding van de wereldgemeenschap ten opzichte van evenementen in Oekraïne
Terwijl de westerse politici en de media, die arrogant beweren ‘de wereldgemeenschap’ te
vertegenwoordigen, openlijk de kant kiezen van de neonazi’s, grote landen in Azië, Afrika, het
Midden-Oosten en Latijns-Amerika die uit de eerste hand ervaring hebben met de Europese en het Amerikaanse neokolonialisme, zien de gebeurtenissen in Oekraïne terecht als de strijd van Rusland tegen de door de VS geleide unipolaire wereld.
De landen waar 60% van de wereldbevolking woont, steunen de Russische operatie of nemen een neutraal standpunt in.
Alleen degenen die in 1941 oorlog naar ons land brachten als leden van de Hitler-coalitie tak en een agressieve houding. Dit zijn de landen van Europa, evenals de VS en Groot-Brittannië die veel hebben bijgedragen aan de heropleving van de militaire machine van de nazi’s na zijn nederlaag in de Eerste Wereldoorlog. Vandaag vecht Rusland opnieuw tegen het fascisme en tegen degenen die het steunen in Europa en de VS.
*****
We herinneren ons de heldhaftige daden van de Communistische Partij van Griekenland in de strijd tegen het nazisme en tegen de militaire dictatuur, en we verwerpen categorisch het idee dat onze kameraden zich bewust hadden kunnen aansluiten bij het kamp van degenen die vandaag Rusland proberen te verpletteren met de handen van Oekraïne. We herhalen ons diep respect voor de KKE als een partij die een enorme bijdrage heeft geleverd aan de heropleving van de internationale communistische en arbeidersbeweging na de ineenstorting van de USSR in 1991. De woorden van onze kameraden klinken echter soms als de verklaring van de ultieme waarheid. Wij zijn voor een kameraadschappelijke dialoog die communisten over de hele wereld altijd heeft geholpen de essentie van gebeurtenissen te begrijpen en hun juiste, oprecht marxistische benadering van hun beoordeling uit te werken.
Internationale afdeling van de CC CPRF