(English below)
Het waren de geallieerde zegevierende machten, die al in oktober 1943 in Moskou hadden besloten dat de fascistische belangrijkste oorlogsmisdadigers zich moesten verantwoorden voor een rechtbank van de volkeren. Toegegeven, de oorlog was nog niet gewonnen. Niettemin was het duidelijk dat met het oog op de monsterlijke misdaden in alle bezette landen aan het einde van de oorlog ook een juridische schikking moest worden getroffen. Op basis van het “London Statute”, waarin de vier zegevierende mogendheden overeenstemming hadden bereikt over de procedure, werd op 20 november 1945 in Neurenberg, de stad van de NSDAP Reichsparteitag, het proces tegen de 24 belangrijkste oorlogsmisdadigers voor het Internationaal Militair Tribunaal geopend.
Proces van Neurenberg. De aangeklaagden in hun dok, circa 1945-1946. (eerste rij, van links naar rechts): Hermann Göring, Rudolf Heß, Joachim von Ribbentrop, Wilhelm Keitel (tweede rij, van links naar rechts): Karl Dönitz, Erich Raeder, Baldur von Schirach, Fritz Sauckel (bron: Wikipedia)
Het was een illustere ronde, die moest plaatsvinden namens de verschillende gebieden van het fascistisch bewind. Beschuldigd werden vooraanstaande vertegenwoordigers als personen en als vertegenwoordigers van de fascistische Reichsregering, de NSDAP en al zijn onderafdelingen, de SA, de SS, de SD en de Gestapo, als vertegenwoordigers van de Wehrmacht, de economie en het propagenda-apparaat. De vier geallieerde aanklagers lieten zien dat personen en instellingen van het fascistische apparaat evenveel verantwoordelijkheid droegen voor de misdaden.
De beschuldigingen van “London-Statute” waren samenzwering, misdaden tegen vrede, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. De beschuldigden waren misdaden begaan in de landen die werden aangevallen en bezet door het Duitse fascisme. De rechtbank achtte zichzelf niet bevoegd om de fascistische misdaden tegen de Duitse bevolking te bestraffen. Aangenomen werd echter dat het proces juridische normen zou stellen op basis waarvan Duitse rechtbanken deze misdaden later zelfstandig zouden kunnen vervolgen. Op 30 september en 1 oktober 1946, na bijna een jaar van onderhandelen, werden 12 van de vierentwintig verdachten ter dood veroordeeld. Zeven van de beklaagden kregen lange of levenslange gevangenisstraffen. Drie beklaagden werden vrijgesproken. De doodvonnissen werden op 16 oktober 1946 voltrokken.
Het vonnis verklaarde fascistische formaties als “criminele organisaties”, zodat leden van deze formatie al aangeklaagd en veroordeeld konden worden voor lidmaatschap. Onder andere de SS met al zijn onderafdelingen, dus inclusief de Waffen-SS-eenheden, werd geclassificeerd als een criminele organisatie. Dit vonnis is nog steeds geldig en verbiedt feitelijk de rehabilitatie van SS-vrijwilligers uit de verschillende Europese landen, zoals het geval is in de Baltische staten.
bron: Historia
Het proces van Neurenberg creëerde internationaal recht in zijn statuut en oordeel. Geen enkele staat of regeringsvertegenwoordiger kan zich beroepen op “nationale wetgeving” of “handelen op bevel” in het geval van oorlogsmisdaden of misdaden tegen de menselijkheid. Deze principes werden ook unaniem bekrachtigd door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 11 december 1946. Zo hebben de uitspraak van het Neurenbergse Oorlogsmisdadenproces en de juridische principes tot op de dag van vandaag niets van hun geldigheid verloren.
FIR reminds of the opening of the Nuremberg main war criminal trial 75 years ago
It was the allied victorious powers, who had already determined in October 1943 in Moscow that the fascist main war criminals should answer before a court of the peoples. Admittedly, the war had not yet been won. Nevertheless, it was clear that in view of the monstrous crimes in all occupied countries at the end of the war a legal settlement would also have to be made. Based on the “London Statute”, in which the four victorious powers had agreed on the procedure, the trial of 24 main war criminals before the International Military Tribunal was opened on November 20, 1945 in Nuremberg, the city of the NSDAP Reichsparteitag.
It was an illustrious round, which had to take place in the dock on behalf of the different areas of fascist rule. Accused were leading representatives as persons and as representatives of the fascist Reich government, the NSDAP and all its subdivisions, the SA, the SS, the SD and the Gestapo, as representatives of the Wehrmacht, the economy and the propaganda apparatus. The four Allied prosecutors showed that persons and institutions of the fascist apparatus bore equal responsibility for the crimes.
The charges of “London status” were Joint plan or conspiracy, crimes against peace, war crimes and crimes against humanity. The accused were crimes committed in the countries attacked and occupied by German fascism. The court did not see itself as competent to punish the fascist crimes against the German population. However, it was assumed that the trial would set legal standards on the basis of which German courts could later independently prosecute these crimes. On September 30 and October 1, 1946, after almost a year of negotiations, 12 of the twenty-four accused were sentenced to death. Seven of the defendants received long or life sentences. Three defendants were acquitted. The death sentences were carried out on October 16, 1946.
The verdict declared fascist formations to be “criminal organizations,” so that members of this formation could already be charged and sentenced for membership. Among others, the SS with all its subdivisions, i.e., including the Waffen-SS units, was classified as a criminal organization. This verdict is still valid today and actually prohibits the rehabilitation of SS volunteers from the various European countries, as it is the case in the Baltic States.
The Nuremberg Trial created international law in its statute and judgment. No state or government representative can invoke “national law” or “acting on orders” in the case of war crimes or crimes against humanity. These principles were also unanimously confirmed by the General Assembly of the United Nations on 11 December 1946. Thus, the verdict of the Nuremberg War Crimes Trial and its legal principles have lost none of their validity to this day.