In de “schaduw van de oorlog” in Oekraïne zijn we de afgelopen dagen getuige geweest van twee grote oorlogshandelingen, die laten zien dat het oorlogsmiddel wordt gebruikt om politieke belangen af te dwingen ten koste van burgers, ondanks alle voldane verklaringen op de internationale podia.
Half september viel het leger van Azerbeidzjan met een grote troepenmacht de onafhankelijke provincie Nagorno-Karabach binnen, waar een overwegend Armeense minderheid woont die zichzelf drie decennia geleden uitriep tot onafhankelijke staat in een geschil over haar minderheidsrechten. Hun onafhankelijkheid werd gegarandeerd door Rusland, dat een vredesmacht van 2000 man leverde, en de bevolking werd gesteund door de Armeense regering. Met de aandacht van de wereld op de oorlog in Oekraïne en een beleidsverandering in Armenië, dat zich verwijderde van Rusland in de richting van de EU en de VS, zag de Azerbeidzjaanse regering, gesteund door de regering in Turkije, de mogelijkheid van escalatie. In eerste instantie werden hulpleveranties aan de provincie Nagorno-Karabach geblokkeerd door het leger. Toen de situatie na onderhandelingen leek te verbeteren, trokken Azerbeidzjaanse troepen de provincie binnen voor vermeend geweld en verwijderden vertegenwoordigers van de Armeense minderheid. Binnen enkele dagen ontvluchtten 100.000 Armeniërs Nagorno-Karabach uit angst voor een dreigende genocide, die deze bevolkingsgroep ruim 100 jaar geleden al had meegemaakt in het Ottomaanse Rijk toen Turkije werd gesticht.
Ondanks deze militaire escalatie en gewelddadige verdrijving kwamen er geen duidelijke woorden uit de Europese metropolen – behalve diepe ontsteltenis – geen sancties tegen Azerbeidzjan of aanbiedingen van hulp voor Armenië, alleen verklaringen zonder consequenties. Zelfs de media bekritiseerden hoe de EU en de VS gewoon toekeken in deze situatie. Dit is niet verwonderlijk als je bedenkt dat verschillende Europese landen nu langetermijncontracten hebben afgesloten met Azerbeidzjan als “oplossing” voor het energiedilemma na de sancties tegen Rusland – en zo’n belangrijke grondstoffenleverancier wil er niet uit gegooid worden.
Begin oktober werd het wereldpubliek opgeschrikt door de gewelddadige heropleving van het conflict in het Midden-Oosten. (zie de verklaring van FIR op onze website) Gedurende vele maanden heeft de extreemrechtse Israëlische regering van Netanyahu de confrontatie met de Palestijnen in zowel Gaza als de Westelijke Jordaanoever geëscaleerd, te beginnen met militaire acties die dit jaar op basis van documenten van de Verenigde Naties meer dan 230 Palestijnen het slachtoffer hebben gemaakt en eindigend met de uitzetting en sloop van vermeende “ongeoorloofde gebouwen” om plaats te maken voor een nederzettingenprogramma van radicale Israëlische kolonisten. Het zichtbare hoogtepunt van deze confrontatie was Netanyahu’s optreden voor de Algemene Vergadering van de VN, waar hij een “vredesplan” voor het Midden-Oosten presenteerde waar de Palestijnen helemaal niet bij betrokken waren. Een duidelijkere uiting van onwetendheid over de VN-resoluties voor een vredesoplossing was niet denkbaar.
In deze situatie lanceerde Hamas afgelopen weekend – op de 50e verjaardag van de Jom Kippoer-oorlog – een militaire aanval op Israël die niet beperkt bleef tot geïsoleerde raketten die op Israëlische plaatsen werden afgevuurd, maar tot ver in het gebied van de Israëlische nederzettingen reikte, waarbij honderden Israëli’s omkwamen. Meer dan 2.500 mensen raakten gewond. Aan de Palestijnse kant in de Gazastrook werden al meer dan 1000 mensen gedood en raakten meer dan 1000 burgers gewond door Israëlische troepen.
In het geval van de Hamas-aanval is de reactie van de publieke opinie in de wereld veel duidelijker. Politieke steun en aanbiedingen van militaire hulp aan de staat Israël kwamen van de VS, de EU en andere landen. Alleen in de verklaring van de Verenigde Naties was te horen dat ook dit conflict alleen kan worden opgelost als het samen met de Palestijnen tot een vredesoplossing komt, niet door militaire dominantie van het Israëlische leger, dat – zoals de aanval van de Hamas laat zien – ondanks alle hoge bewapening slechts beperkt in staat is om de veiligheid van alle Israëli’s te beschermen.
De FIR bevestigt daarom in deze situatie haar basishouding: Ook deze aanval van de Hamas moet onmiddellijk gestopt worden. Wapenstilstand en onderhandelingen voor een vredesoplossing op basis van de resoluties van de Verenigde Naties, die daadwerkelijk door beide partijen kunnen worden aanvaard, zijn de enige oplossing in het belang van alle mensen in de conflictgebieden.
FIR in great concern about warlike escalation in various parts of the world.
In mid-September, the army of Azerbaijan invaded with a large force the independent province of Nagorno-Karabakh, which is home to a predominantly Armenian minority that declared itself an independent state three decades ago in a dispute over its minority rights. Their independence was guaranteed by Russia, which provided a 2000-strong peacekeeping force, and the population was supported by the Armenian government. With the world’s attention on the war in Ukraine and a change of policy in Armenia, which was moving away from Russia towards the EU and the USA, the Azerbaijani government, supported by the government in Turkey, saw the possibility of escalation. At first, aid deliveries to Nagorno-Karabakh province were blocked by the military. When the situation appeared to be easing after negotiations, Azerbaijani troops marched into the province for alleged acts of violence and ousted representatives of the Armenian minority. Within days, 100,000 Armenians fled Nagorno-Karabakh amid fears of an impending genocide, which this population group had already experienced a good 100 years ago in the Ottoman Empire when Turkey was founded.
Despite this military escalation and violent expulsion, no clear words were heard from the European metropolises – apart from deep consternation – no sanctions against Azerbaijan or offers of help for Armenia, only declarations without consequences. Even media criticized how the EU and the USA simply looked on in this situation. This is not surprising, considering that several European countries have now signed long-term contracts with Azerbaijan as a “solution” from the energy dilemma after the sanctions against Russia – and such an important supplier of raw materials does not want to be thrown out.
At the beginning of October, the world public was shocked by the violent resurgence of the Middle East conflict. (see declaration of FIR on our web-site) For many months, the extreme right-wing Israeli government of Netanyahu has escalated the confrontation with the Palestinians in both Gaza and the West Bank, beginning with military actions that have victimized this year based on documents of the United Nations more than 230 Palestinians and ending with the eviction and demolition of allegedly “unauthorized buildings” to make way for a settlement program by radical Israeli settlers. The visible climax of this confrontation was Netanyahu’s appearance before the UN General Assembly, when he presented a “peace plan” for the Middle East that did not include the Palestinians at all. There could be no clearer expression of ignorance of the UN’s resolutions for a peace solution.
In this situation, Hamas launched a military strike against Israel last weekend – on the 50th anniversary of the Yom Kippur War – that was not limited to isolated rockets fired at Israeli localities, but advanced far into Israeli settlement territory, killing several hundred Israelis. More than 2,500 people were injured. On the Palestinian side in the Gaza Strip, more than 1000 people were already killed and several 1000 civilian injured by Israeli forces.
In the case of the Hamas attack, the reaction of the world public opinion is much clearer. Political support and offers of military assistance to the state of Israel have come from the U.S., the EU and other countries. Only in the statement of the United Nations was to be heard that also this conflict can be solved only if it comes to a peace solution together with the Palestinians, not by military dominance of the Israeli army, which – as the attack of the Hamas shows – despite all high armament only limitedly is able to protect the security of all Israelis.
The FIR reaffirms therefore in this situation its basic attitude: Also this attack of the Hamas must be stopped immediately. Ceasefire and negotiations for a peace solution on the basis of the resolutions of the United Nations, which can be actually accepted by both sides, are the only solution in the interest of all people in the conflict regions.