De FIR herinnert altijd aan de grote tradities van de nationale verzetsbewegingen en hun historische erfenis. Een van de belangrijkste gebeurtenissen van het Franse verzet is de oprichting van een gemeenschappelijke overkoepelende organisatie van alle krachten van het gewapende en politieke verzet 80 jaar geleden.
Het Franse verzet tegen de Duitse bezetting en het Vichy-regime begon al in 1940 met de Duitse bezetting. De linkse organisaties hadden hun gevechtseenheden al gevormd (waaronder Francs-tireurs et partisans FTP).
De oproep van generaal Charles de Gaulle van 18 juni 1940 motiveerde ook conservatieve krachten en vertegenwoordigers van het leger om zich te verzetten. Hun acties waren in de eerste periode echter onvoldoende gecoördineerd. Vooral het maquis onderhield slechts enkele betrekkingen met elkaar en het isolement van de verzetsgroepen verhinderde gezamenlijk georganiseerde, succesvolle acties.
Daarom gaf de Gaulle Jean Moulin, die vóór de Duitse invasie prefect van het departement Aveyron was geweest, de opdracht de verzetsgroepen in Frankrijk bijeen te brengen. In het voorjaar van 1943 ontwikkelde Moulin het idee om een soort ondergronds parlement op te richten waar de verschillende groepen het eens konden worden over een gemeenschappelijk politiek programma en een gemeenschappelijke actiestrategie. Alle politieke partijen en groepen van het verzet zouden in dit orgaan zetels en stemmen krijgen. Ondanks het illegale karakter ervan, bereikte Jean Moulin door vele besprekingen dat de “Conseil national de la Résistance” (CNR) voor het eerst onder zijn leiding bijeenkwam op 27 mei 1943, in een appartement in het 6e arrondissement van Parijs.
De acht belangrijkste verzetsbewegingen namen eraan deel: het communistische Front National, de groep Ceux de la Libération, de groep Ceux de la Résistance, de Libération Nord, de Libération Sud, de Organisation civile et militaire, de groep Combat en de Francs-Tireurs. Daarnaast waren er vertegenwoordigers van de twee grote vakbonden, de CGT en de CFDT. In de CNR zaten ook vertegenwoordigers van de zes belangrijkste partijen van de Derde Republiek, de PCF, de SFIO, de Parti républicain, radical et radical-socialiste, de christen-democraten, de Alliance démocratique en de katholiek-conservatieve Fédération républicaine.
Kort na de oprichting van de CNR werd Jean Moulin gearresteerd door de Gestapo. Zelfs onder marteling onthulde hij niets en stierf op transport naar Duitsland. Zijn stilzwijgen voorkwam dat de nazi’s de CNR opbraken. Om redenen van samenzwering werden geen plenaire vergaderingen meer gehouden en een uitvoerend bureau van vijf leden leidde de verdere werkzaamheden. Belangrijk is dat de CNR verschillende commissies en comités oprichtte, zoals het Comité d’Action contre la Déportation, het Comité des Actions Immédiates en het Comité des Œuvres Sociales de la Résistance. Eén groep hield zich bezig met de vervalsing van documenten en de aankoop van goederen.
De CNR belastte het Comité général d’étude met het opstellen van een politiek platform voor een Frankrijk na de bevrijding. Het was een teken van eenheid in de strijd dat het programma van de Conseil National de la Résistance voor diepgaande sociale vernieuwing al snel werd aangenomen. Het doel was om een echte sociale democratie te vestigen, gebaseerd op een planeconomie en de-monopolisering. Dit omvatte de nationalisatie van de energievoorziening, de verzekeringsmaatschappijen en de banken, de invoering van een uniform sociaal verzekeringsstelsel en de socialisatie van Renault.
Veel van de hier vastgelegde punten werden na de bevrijding in Frankrijk op de politieke agenda geplaatst. Sommige werden gerealiseerd, maar later weer ingetrokken in het kader van de privatiseringen. De regeringen in Frankrijk erkenden het belang van dit programma toen zij 10 jaar geleden, ter herinnering aan de belangrijke rol van de CNR in de organisatie van het politieke en gewapende verzet voor de bevrijding van Frankrijk, de dag van de oprichtingsvergadering, 27 mei, bij wet uitriepen tot “Journée nationale de la Résistance”. Voor de organisaties van veteranen en de antifascisten van vandaag is de herinnering aan de CNR een blijvende erfenis van verzet voor vandaag en morgen.
The legacy of the French Resistance: Conseil national de la Résistance (CNR).
The French resistance against the German occupation and the Vichy regime began as early as 1940 with the German occupation. The leftist organizations had already formed their fighting units (including Francs-tireurs et partisans FTP).
General Charles de Gaulle’s appeal of June 18, 1940, also motivated conservative forces and representatives of the military to resist. However, their actions were not sufficiently coordinated in the first period. The maquis in particular maintained only a few relations with each other, and the isolation of the resistance groups prevented jointly organized, successful actions.
For this reason, de Gaulle commissioned Jean Moulin, who had served as prefect in the Aveyron department before the German invasion, to bring together the Resistance groups in France. In the spring of 1943, Moulin developed the idea of creating a kind of underground parliament where a common political program and strategy of action could be agreed upon among the various groups. All political parties and groups of the Resistance were to have seats and votes in this body. Despite its illegality, Jean Moulin achieved through many discussions that the “Conseil national de la Résistance” (CNR) met for the first time under his leadership on May 27, 1943, in an apartment in the 6th arrondissement of Paris.
The eight main Résistance movements took part: the communist Front National, the Ceux de la Libération group, the Ceux de la Résistance group, the Libération Nord, the Libération Sud, the Organisation civile et militaire, the Combat group and the Francs-Tireurs. In addition, there were representatives of the two major unions, CGT and CFDT. The CNR also included representatives of the six main parties of the Third Republic, the PCF, the SFIO, the Parti républicain, radical et radical-socialiste, the Christian Democrats, the Alliance démocratique, and the Catholic-conservative Fédération républicaine.
Shortly after the CNR was constituted, Jean Moulin was arrested by the Gestapo. Even under torture, he revealed nothing and died on transport to Germany. His silence prevented the Nazis from breaking up the CNR. For reasons of conspiracy, plenary sessions were no longer held, and an executive bureau of five members directed further work. Importantly, the CNR created several commissions and committees, such as the Comité d’Action contre la Déportation, the Comité des Actions Immédiates, and the Comité des Œuvres Sociales de la Résistance. One group dealt with the falsification of documents as well as the procurement of supplies.
The CNR charged the Comité général d’étude with preparing a political platform for a post-liberation France. It was a sign of unity in struggle that the Conseil National de la Résistance’s program for profound social renewal was soon adopted. The goal was to establish a truly social democracy based on a planned economy and de-monopolization. This included the nationalization of energy supply, insurance companies and banks, the establishment of a unified social insurance system and the socialization of Renault.
Many of the points laid down here were placed on the political agenda in France after liberation. Some of them were realized, but later withdrawn as part of the privatizations. The governments in France accepted the importance of this program when, 10 years ago, in memory of the important role of the CNR in the organization of the political and armed resistance for the liberation of France, they declared by law the day of the founding meeting, May 27, as the “Journée nationale de la Résistance.” For the organizations of veterans and today’s anti-fascists, the memory of the CNR is enduring legacy of resistance for today and tomorrow.