Joop Hueting (25 sept 1927/11 nov 2018) was een jong luitenant in het Nederlandse leger in Indonesië in 1946. Twintig jaar later, in 1969, bekende hij op tv bij Vara’s Achter het Nieuws dat hij zich daar schuldig had gemaakt aan zware oorlogsmisdaden, aan moorden, en dat hij er zelf bovendien tientallen had meegemaakt. ‘Ga maar pissen’, zeiden Nederlandse militairen dan tegen hun Indonesische gevangenen, die voor hun vrijheid streden, en schoten ze dan in de rug, dood…. ze hadden het lef niet om die mannen in de ogen te kijken.
Toen Hueting in mei 1968 promoveerde als psycholoog op het onderwerp doping bij fysieke prestaties, luidde één van de stellingen bij zijn proefschrift: ‘Men kan zich afvragen, waarom in Nederland nog geen begin is gemaakt met het onderzoek naar de juridische, historische, sociologische en psychologische aspecten van de oorlogsmisdaden, begaan door militairen in dienst van dit land in de periode 1945 tot 1950.Bron: Andere Tijden
Honderden, duizenden van zijn oude maten uit het leger, werden door deze openbare bekentenis razend op hem en het regende bedreigingen zodat hij met zijn gezin met vrouw en twee dochters eerst moest vluchten uit zijn woonplaats Castricum naar de Veluwe, en snel daarna een baan in Leuven aannam.
Hueting had de waarheid gesproken en dat mocht niet van zijn mededaders, de duizenden oorlogsmisdadigers waarvan er zelfs nu nog vrij rondlopen.
Velen van deze oude mannen, vooral de oorlogsmisdadigers van het voormalige KNIL, wanen zich nu veilig. Ze hebben grote misdaden gepleegd, maar niemand durft hen dat te verwijten. Zij worden geëerd door de inspecteur generaal van defensie, generaal Van Griensven. Zij worden hartelijk ontvangen op Veteranendag door generaal Hein Scheffer van het Veteranenplatform. Die dekt alle oorlogsmisdadigers, zo lang zij maar contributie betalen en hun kop houden. Hypocrieten, want zij weten van de hoed en de rand.
Nu nog, in 2018, worden mensen die het aandurven de waarheid hardop te spreken, vooral door Molukkers met de dood bedreigd, zoals mij is overkomen. Want hun vaders of opa’s oorlogsmisdadigers te noemen, dat kan natuurlijk niet. Hueting mocht dat niet doen, en ik ook niet…
De AFVN-BvA betreurt in hoge mate de dood van deze uiterst moedige man, die voor zijn fouten uit durfde te komen en zo ook in Indonesische kringen vergeving kreeg, en die duizend maal meer lef had dan duizend KNIL-opa’s of de mannen met teveel goud op hun petten.
Jeffry Pondaag, voorzitter van de Stichting Comité Nederlandse ereschulden, was met hem bevriend geraakt. Hij heeft als Indonesiër grote bewondering voor Joop Hueting die hij ‘zeer moedig’ noemt. Hueting steunde Pondaags strijd om gerechtigheid en schadevergoedingen voor de Indonesische slachtoffers en eerherstel voor de Nederlands militairen die dienst weigerde in Indië.
Arthur Graaff, woordvoerder AFVN-BvA