De delegaties namen deel aan een mars ter ere van internationale studentendag op 21
november. Op 22 en 23 november namen de vijfhonderd internationale afgevaardigden samen
met vijfhonderd nationale afgevaardigden deel aan het congres waarbij zowel
vertegenwoordigers van de Venezolaanse regering als internationale afgevaardigden uit onder
meer Palestina het congres toespraken over de aard van fascisme, het verband tussen
fascisme en kapitalisme en imperialisme, en de rol van de jeugd in de strijd tegen het fascisme.
Daarnaast zijn er zeven subthema’s besproken in afzonderlijke discussies. Deze thema’s
waren:
1. Het fascisme en zijn relatie van overheersing over de arbeidersklasse in het
hedendaagse kapitalisme.
2. Vormen van onderdrukking van extreemrechts (racisme, kolonialisme, fascisme,
zionisme en genocide).
3. De rol van studentenbewegingen in de antifascistische strijd.
4. Vrouwen en gender: een blik op historische ongelijkheid en de antifascistische strijd.
5. Fascisme en het digitale kader: de impact van technologie.
6. De klimaatcrisis: een uitdaging voor de antifascistische jongeren.
7. Ras en cultuur: de strijd voor dekolonisatie.
Hiervan is de eerste bijgewoond door de AFVN. Hierbij kwamen de oorlog in Oekraïne evenals
de specifieke uitdagingen in verschillende Latijns-Amerikaanse landen ter sprake.
Het congres heeft tot twee concrete conclusies geleid. Allereerst zal er een internationale
antifascistische denktank worden opgericht, gezeteld in Caracas. De AFVN zal dan kijken hoe
er hiermee kan worden samengewerkt. Daarnaast wordt er een antifascistisch jeugdfestival
geïnitieerd, waarvan de eerste in januari zal zijn en plaats zal vinden in Venezuela, tegelijkertijd
met de inauguratie van Nicolás Maduro Moros voor zijn derde ambtstermijn als President van
Venezuela.
Het congres werd afgesloten met een toespraak van president Maduro. Hierin werd de geest
van optimisme, solidariteit, progressivisme en anti-imperialisme die het hele congres
kenmerkten nog eens weerspiegeld. Speciale aandacht ging uit naar de Palestijnse delegatie.
De bewondering voor en waardering van de standvastigheid en heldhaftigheid van het
Palestijnse volk werd universeel gevoeld en geuit door het hele congres. Hun strijd tegen het
zionisme en tegen de fysieke vernietiging van hun volk werd door veel sprekers aangehaald, en
het congres barstte dikwijls spontaan uit in de leus “Viva Palestina Libre!”. Tijdens zijn toespraak
droeg Maduro een Palestijnse sjaal met pro-Palestijnse leuzen die hij van een van de
Palestijnse afgevaardigden kreeg. Zelfs het graf van Hugo Chávez, de meest geliefde leider van
het land van de afgelopen honderd jaar, wordt nu niet enkel gesierd met de Venezolaanse vlag,
maar ook met de Palestijnse vlag.
Ten slotte was dit congres een kans voor mensen van over de wereld om te zien hoe Venezuela
verzet tegen fascisme aanpakt. Door een van de sprekers werd gesteld dat muziek een wapen
tegen fascisme is. Dit is niet de flowerpower-achtige retoriek die het op het eerste gezicht lijkt.
Veel meer dan in onze cultuur brengt muziek in Venezuela politiek bewustzijn, solidariteit en
optimisme bij elkaar. Fascisme is een politiek systeem dat alleen tot stand kan komen met het
cynisme, de desillusie of het verslaan van de massa’s van de bevolking. De afgevaardigden
hebben kunnen zien hoe muziek de drager is van strijdigheid, optimisme en solidariteit.
Deze solidariteit heeft het congres ook mogen zien in een van de vele communes die in het land
bestaan. In deze communes nemen de bewoners vergaand controle over het bestuur van hun
eigen buurt, van de inrichting van de openbare ruimte tot het handhaven van de openbare orde
tot de afvalverwerking. Deze zelforganiserende en economisch vergaand zelfvoorzienende
gemeenschappen vormen de basis van het socialisme in Venezuela en bolwerken van verzet
tegen het fascisme.