It belongs to the honorable tasks of the FIR and its member federations to preserve the memory of the anti-fascist resistance in its completely political breadth. Thereby we remember in particular also the action of the workers’ movement and its organizations, which was the most important social basis of the anti-fascist resistance in Germany and Italy, but also in the occupied countries. Therefore, we remember, for example, the dockworkers’ strike in the Netherlands in February 1941 and today the great strike of the French miners 80 years ago.

Mei 1941, de staking van de 100.000 mijnwerkers

Such actions had several dimensions. On the one hand, they showed social resistance to the occupation. At the same time, the workers proved that even under the conditions of military occupation it was possible to resist the restrictions on social rights, and, especially in the metal industry and in mining, to use production restrictions to obstruct the plundering of the country for the interests of fascist war policy.
The prerequisite for this was the conspiratorial reconstruction of political and trade union structures after the military occupation of France. Despite all the prohibitions, activists of the CGT and the Communist Party were able to reactivate their former networks and confidants. In this, the anti-fascists benefited from their experience in the months before, when the French government of the time had also tried to ban the actions of the Communist Party. The conspiratorial structures created during this period were used in the struggles against the German occupiers.
The first clear signal came in May 1941 from the miners in the Nord and Pas-de-Calais departments. It began with demands to change working time and improve working conditions, but these were rejected by the Nazi-occupiers. The reactivated factory cells of the CGT managed to get over 100,000 miners to walk off the job on May 27, 1941. Among them were numerous foreign miners, especially from Poland, who took an equally active part in the industrial action. The strike lasted almost two weeks. In the course of the labor dispute, workers from other industries also participated.

Als gevolg van de Februaristaking openden de fascisten de jacht op CPN-leden, wegens hun aanzienlijke rol bij het organiseren van de staking

The starting point was working conditions. However, the strikers were aware that they were also obstructing the robbery of French resources for the fascist war policy. Moreover, indeed, the amount of coal that could not be shipped to the German Reich amounted to about 500,000 tons. The reaction of the occupying power was massive: 2000 miners were arrested, 24 “ringleaders” were immediately shot. A larger group of those arrested was transferred with the first transport of political prisoners from France to the CC Buchenwald in 1941. There they formed the basis of the later French resistance section of prisoners at Buchenwald Concentration Camp.
This strike showed that there was a considerable potential for resistance among the workers in occupied France.

The FIR commemorates this heroic struggle of the labor movement and its organizations against the fascist threat. It is a convincing proof of the role played by communists, socialists and trade unionists in the struggle for the liberation of their own country against the fascist occupation – and not only in France. This must be preserved in the memory of the people.

80 jaar geleden – Stakingen als verzet tegen de nazi-bezetting

Het behoort tot de eervolle taken van de FIR en de aangesloten federaties om de herinnering aan het antifascistische verzet in zijn volledig politieke omvang te bewaren. Daarbij herinneren we ons in het bijzonder ook de actie van de arbeidersbeweging en haar organisaties, die de belangrijkste sociale basis vormden van het antifascistische verzet in Duitsland en Italië, maar ook in de bezette landen. Daarom herinneren we ons bijvoorbeeld de havenarbeidersstaking in Nederland in februari 1941 en vandaag de grote staking van de Franse mijnwerkers 80 jaar geleden.

Dergelijke acties hadden verschillende dimensies. Enerzijds toonden ze sociaal verzet tegen de bezetting. Tegelijkertijd bewezen de arbeiders dat het zelfs onder de omstandigheden van een militaire bezetting mogelijk was om weerstand te bieden aan de beperkingen op sociale rechten, en, vooral in de metaalindustrie en in de mijnbouw, om productiebeperkingen te gebruiken om de plundering van het land voor de belangen van het fascistische oorlogsbeleid.
De voorwaarde hiervoor was de samenzweerderige wederopbouw van politieke en vakbondsstructuren na de militaire bezetting van Frankrijk. Ondanks alle verboden waren activisten van de CGT en de Communistische Partij in staat om hun vroegere netwerken en vertrouwelingen te reactiveren. Daarbij profiteerden de antifascisten van hun ervaringen in de maanden ervoor, toen de toenmalige Franse regering ook had geprobeerd de acties van de Communistische Partij te verbieden. De samenzweerderige structuren die in deze periode werden gecreëerd, werden gebruikt in de strijd tegen de Duitse bezetters.
Het eerste duidelijke signaal kwam in mei 1941 van de mijnwerkers in de departementen Nord en Pas-de-Calais. Het begon met eisen om de werktijd te veranderen en de arbeidsomstandigheden te verbeteren, maar deze werden door de nazi-bezetters afgewezen. De gereactiveerde fabriekscellen van de CGT slaagden erin om op 27 mei 1941 meer dan 100.000 mijnwerkers van hun baan te krijgen. Onder hen waren talrijke buitenlandse mijnwerkers, vooral uit Polen, die even actief deelnamen aan de industriële actie. De staking duurde bijna twee weken. In de loop van het arbeidsconflict namen ook werknemers uit andere industrieën deel.
Uitgangspunt waren de arbeidsomstandigheden. De stakers waren zich er echter van bewust dat ze ook de diefstal van Franse middelen voor de fascistische oorlogspolitiek belemmerden. Bovendien bedroeg de hoeveelheid steenkool die niet naar het Duitse Rijk kon worden verscheept ongeveer 500.000 ton. De reactie van de bezettingsmacht was enorm: 2000 mijnwerkers werden gearresteerd, 24 “koplopers” werden onmiddellijk doodgeschoten. Een grotere groep van de gearresteerden werd in 1941 met het eerste transport van politieke gevangenen van Frankrijk naar de CC Buchenwald overgebracht. Daar vormden ze de basis van de latere Franse verzetsafdeling van gevangenen in het concentratiekamp Buchenwald.
Deze staking toonde aan dat er een aanzienlijk potentieel voor verzet was onder de arbeiders in bezet Frankrijk.

De FIR herdenkt deze heroïsche strijd van de arbeidersbeweging en haar organisaties tegen de fascistische dreiging. Het is een overtuigend bewijs van de rol die communisten, socialisten en vakbondsleden spelen in de strijd voor de bevrijding van hun eigen land tegen de fascistische bezetting – en niet alleen in Frankrijk. Dit moet worden bewaard in het geheugen van de mensen.